05.ΟΙ ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

Στην πόλη που γεννήθηκα: μάνα και κόρη ζούσαν

στον ύπνο τους που, πότε πότε, νυχτοπερπατούσαν.

Μια νύχτα που ησυχία γλυκιά πλάνευε όλη την πλάση,
κόρη και μάνα, υπνοβατώντας,
ήρθαν κι οι δυο κάτου
και, στην ομίχλη που τον κήπο γύρω είχε σκεπάσει,
αντάμωσαν στον ύπνο, ως λεν' τ' αδέρφι του θανάτου.

Μίλησ' η μάνα:
«Ώ! Πιό φριχτός εχθρός μου, στους ανθρώπους,
Έσύ 'σαι που κατάστρεψες τη θαλλερή μου νιότη.

Τ' ανθί της ζωής σου λίπανες με τους δικούς μου κόπους.

Αν ανθρωπο εγώ σκότωνα, εσύ θα 'σουν η πρώτη».

Κι η κόρη:
«Ώ μισητή γυναίκα, γριά ξεκουτιασμένη,
π' ο εγωισμός σου, εμπόδιό μου, για κάθ' ελευθερία!

Που θέλεις τη ζωή μου ηχώ σου - ζωή, συ, μαραμένη.
Ας ήτανε να πέθαινες, να λήξει αυτή η ιστορία».

Κείνη την ώρα ξύπνησαν' λάλησε το κοκόρι.
Κι η μάνα αγκάλιασε την κόρη και της λέει γλυκά:
-Εσύ 'σαι, αγαπούλα μου;»
καί μ' όμοια γλύκα η κόρη: ..
-Ναι, εγώ, χρυσή μανούλα μου»,
και πάνε αγκαλιαστά.

................
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός

04.ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ

Κάποτε είπα σ' ένα σκιάχτρο που έδιωχνε πουλιά:
«Στο έρμο χωράφι, θα σε τρώει, κούραση και μαράζι».

Και μου 'πε:
«Τρόμο να σκορπάς είναι η χαρά βαθιά που μοναξιά κι ορθοστασία ποτές δε με κουράζει» .

Με λίγη σκέψη, ξαναλέω:
«Αλήθεια ειν' όλα αυτά·
τι έχω γνωρίσει τη χαράν αυτή, κάποτε, εντός μου ... »
«Ναι, μ' άχυρο όσοι γεμιστούν»,
το σκιάχτρο μου απαντά,
«μπορουν να πουν πως γνώρισαν τέτοιες χαρές του κόσμου».

Τότε έφυγα χωρίς να ξέρω εγώ καλά καλά ,αν προσοολή μου ή επαινος
οι λόγοι 'ταν εκείνοι.
Και, χρόνος πέρασε, ένας, τότε με γοργά φτερά σα μου 'ρθαν νέα: φιλόσοφος, τό σκιάχτρο, ότ' είχε γίνει.
Κι έτυχε πάλι να περάσω εκεiθε, μια φορά,
κι ήταν το σκιάχτρο - π' άλλοτες έδιωχνε τα πουλάκια -μα το κεφάλι του είχε γίνει: φύλλα - και - φτερά,
και κάτω απ' το καπέλο του φωλιάζαν ΔΥΟ ΚΟΡΑΚΙΑ.
..........
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός

03.ΦΙΛΕ ΜΟΥ

Φίλε μου,
δεν ειμ' εκείνο που φαίνομαι.
Το θώρι μου δεν ειν' άλλο παρά το ντύμα που φοράω
- φροντισμένα υφασμένο ρούχο -
που με προστατεύει από τα ερωτήματά σου κι εσένα από την ολιγωρία μου.

Το «Εγώ» σε μένα, φίλε μου, σπίτι του έχει το σπίτι της σιγής,
και μες σ' αυτό θ' απομείνει για πάντα, απαρατήρητο, απρόσιτο.

Δε θέλω να σε κάνω να πιστέψεις τα όσα λέω κι ούτε να μπιστευτείς στα όσα κάνω
- γιατί τα λόγια μου δεν ειν' άλλο παρά οι δικές σου σκέψεις ηχοποιημένες κι οι πράξεις μου, οι δικές σου ελπίδες δραματοποιημένες.

"Οταν εσύ λες: «Ο αγέρας πνέει ανατολικά»,
λέω κι εγώ:
«Ναι, ανατολικά πνέει»,
γιατί δε θέλω να σ' αφήσω να μάθεις πως ο νους μου δεν κατοικεί πάνω στον αγέρα,
μα πάνω στη θάλασσα.

Δεν μπορείς να καταλάβεις τις ποντοπόρες σκέψεις μου,
κι ούτε θα σ' άφηνα να τις καταλάβεις..
Θέλω να 'μαι μοναχός μου με τη θάλασσα.

Όταν είναι μέρα για σε, φίλε μου, είναι νύχτα για μένα· κι όμως
και τότε ακόμα μιλώ για μεσημέρια που χορεύουν πάνω στους λόφους και για πoρφυρές σκιές που κρυφογλιστρούν στις πεδιάδες, άκρη σ' άκρη·
γιατί εσύ δεν μπορεις ν' ακούσεις τα τραγούδια του σκοταδιού μου κι ούτε να δεις τα φτερά μου να φτεροκοπάνε προς τ' αστέρια - και, με χαρά μου,
δε θα σ' αφήσω να τα δεις ή να τ' ακούσεις.

Θέλω να 'μαι μοναχός μου με τη νύχτα.

Όταν εσύ ανεβαίνεις τα ουράνια σου, κατεβαίνω εγώ την Κόλασή μου -
όμως και τότε με καλεις ακόμα πάνου από το αγεφύρωτο βάραθρο:
«Σύντροφέ μου και συστρατιώτη μου»,
και σου αντιφωνάζω:
«Συστρατιώτη μου, σύντροφέ μου» -
γιατί δε θέλω εσύ να δεις την Κόλασή μου.
Η φλόγα θα 'καιγε την όρασή σου κι ο καπνός θα 'πνιγε τα ρουθούνια σου.
Κι αγαπω υπερβολικά την Κόλασή μου, που να μη θέλω και σένα επισκέπτη της.
Θέλω να 'μαι μοναχός μου με την Κόλαση.

Αγαπας την Αλήθεια, την Ομορφιά, τη Δικιοσύνη·
κι εγώ, για λογαριασμό σου παραδέχομαι,
λέω πως είναι καλό και πρέπον ν' αγαπά κανείς τέτοια πράγματα.
Μα μέσα στήν καρδιά μου γελώ γι' αυτές τις αγάπες σου.
Κι όμως, να δεις δε θα σ' αφήσω, το γέλιο μου.
Θέλω να γελώ μοναχός μου.

Φίλε μου, είσαι καλός, προφυλακτικός και σοφός· μάλιστα:
είσαι τέλειος - κι εγώ, λοιπόν, σοφά μιλώ μαζί σου, προσοχή γεμάτος.
Κι όμως, είμαι τρελός.
Μα φοράω στην τρέλα μου μια μάσκα.
Θέλω να 'μαι τρελός μοναχός μου.

Φίλε μου,
δεν είσαι φίλος μου, αλλά πως να σε κάνω να το νιώσεις;
Τό μονοπάτι μου δεν είναι το μονοπάτι σου,
κι όμως περπατάμε αντάμα, χέρι χέρι.

........
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός

02. ΘΕΟΣ

Τα παλιά χρόνια, όταν το πρώτο ψέλλισμα του λόγου ανάδεψε τα χείλια μου, ανέβηκα το άγιο βουνό και μίλησα προς το Θεό, λέγοντας:
«Κύριε, σκλάβος σου είμαι. Η απόκρυφή σου θέληση, νόμος μου και θα σε υπακούω εγώ στο έξης για πάντα».

Μα ο Θεός δεν έδωσε απάντηση' σα δυνατή θύελλα διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια ανέβηκα τ' άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας:
«Δημιουργέ, είμαι το δημιούργημά σου. Με μορφοποίησες, από πηλό, και σ' εσένα τα οφείλω όλα μου».

Κι ο Θεός δεν έδωσε απάντηση, μα σα χιλιάδα γοργοφτέρουγα διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια σκαρφάλωσα στο άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας: "Πατέρα, ο γιός σου είμαι.
Μ' έλεος κι αγάπη γέννησες εμένα, και μεσ' απ' αγάπη και λατρεία μου, για σένα, θα κληρονομήσω τη βασιλεία σου».

Κι ο Θεός δεν έδωσε απάντηση, και σαν ομίχλη που πεπλοντύνει τ' απόμακρα βουνά, διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια σκαρφάλωσα τ' άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας:
«Θεέ μου' ο σκοπός μου κι η ολοκλήρωσή μου:
είμαι το χτες σου κι είσαι το αυριό μου.
Είμαι η υπόγεια ρίζα σου κι είσαι το επουράνιό μου λουλούδι,
κι αντάμα αυξανόμαστε κατάντικρα στον ηλιο».

Τότες ο Θεός έγειρε πάνω μου, και στ' αφτιά μου μουρμούρισε γλυκόλαλες λέξεις κι ακόμα,
σαν τη θάλασσα π' αγκαλιάζει ένα ρυάκι που χύνεται στους κόρφους της κατρακυλώντας, μ' αγκάλιασε.

Κι όταν κατέβηκα στις κοιλάδες κι όταν κατέβηκα στις πεδιάδες, ήταν κι ο Θεός, επίσης, εκεί.
.......
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός

O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του

Πρόλογος


Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός.
Να το πως: Μιά μέρα, καιρό, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί,
ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί -
κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ' εφτά ζωές
- τότες έτρεξ' αμασκοφόρετος μεσ' από τους ανθρωπόβρυθους δρόμους κραυγάζοντας: «Κλέφτες, κλέφτες τρισκατάρατοι κλέφτες».

Άντρες, γυναίκες, με περιγέλασαν και κάποιοι τρέξανε στα σπίτια τους, σκιαγμένοι από μένα.

Κι όταν εφτασα στην αγορά, ένας νιός σκαρφαλωμένος σε μια στέγη φώναξε:
«Είναι τρελός».
Σήκωσα τα μάτια να τον αντικρίσω· ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο για πρώτη φορά.
Για πρώτη φορά ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο
κι η ψυχή μου φλογίστηκε από αγάπη για τον Ήλιο, και δεν ήθελα τις μάσκες μου πια τώρα.
Και σάμπως μέσα σ' έκσταση φώναξα: ..
"Ευλογημένοι , ευλογημένοι, οι κλέφτες που 'κλεψαv τις μάσκες μου».

Έτσι γίνηκα τρελός.

Καί βρήκα και τα δυό τους: λεφτεριά και σιγουριά, μέσα στην τρέλα μου'
τη λεφτεριά της μοναξιάς, τη σιγουριά της ακαταληψίας,
γιατί όποιοι μας καταλαβαίνουν σκλαβώνουν κάτι μέσα μας.

Μα, ας μην είμαι και τόσο υπερφίαλος για τη σιγουριά μου.
Ακόμα κι ένας κλέφτης, φυλακωμένος, είναι ασφαλισμένος από έναν άλλο κλέφτη.
...........
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός