01. AMMOΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ

(Ανάρτηση, αφιερωμένη στην αγαπημένη μου φίλη Στέλλα )

Πάντα αν διαβώ κάποια αμμουδιά
μεσ'από αφρούς και από άμμοπερνά από το νου μου
πως ο άνεμος σκορπίζει τον αφρό
και τα ίχνη μου πανω στην άμμο
θα τα σβήσει το κύμα, όμως τα πέλαγα κι οι αμμουδιές θα μείνουν για πάντα..

*Κάποτε γέμισα την φούχτα μου με πάχνη
και όταν την άνοιξα ξανά, είχε γεννηθεί ένα σκουλήκι.
Έκλεισα την φούχτα μου ξανά και όταν την άνοιξα και πάλι
είδα εκεί ένα πουλί.Την έκλεισα για να την ξανανοίξω πάλι, σε λίγο,
και βρήκα έναν άνθρωπο με θλιμένη όψη.
Τη φούχτα μου την ξαναέκλεισα , και όσο και να τη ξαν'ανοίγω δεν βρίσκω παρα μόνο την πάχνη την πρωινή.Μα άκουσα ένα ολόγλυκο τραγούδι στην ψυχή.

*Μέχρι χθες νόμιζα ,ότι ήμουν μια μάζα τρεμουλιαστήπου κινείται πέρα - δώθε άρρυθμα σαν σφαίρα,μια σφαίρα από τις πολλές του κόσμου.Τώρα ξέρω πως εγώ είμαι .Εγώ είμαι η σφαίρα και ολόκληρη η ζωή μου δονείται σε ρυθμούς εντός μου.

*Κάποιοι την ώρα που ξυπνούσαν μου είπαν , "Εσύ, μέσα στον κόσμο αυτόν που ζεις δεν είσαι τίποτα άλλο ,από ένα από τα πολλούς κοκκους άμμου,στην ατέλειωτη αμμουδιά απέραντης , βαθιάς τρυκιμισμένης θάλασσας."Και εγώ στο όνειρό μου είδα "είμαι εγώ η θάλασσα και ο κόσμος, άπειροι κόκκοι άμμου,που ξέβρασε από τα μεγάλα βάθη της η θάλασσα στην δική μου αμμουδιά.

*Μονάχα μια φορά θυμάμαι να έμεινα σιωπηλός .
Όταν με ρώτησε κάποιος, "Εσύ, ποιός είσαι εσύ;"

*Άγγελος ήταν η πρώτη σκέψη του Θεού.Άνθρωπος ήταν η πρώτη λέξη του Θεού.

*Ήμασταν, φτερούγισμα , περιπλάνηση, λαχτάρας πλάσματα,χιλιάδες χρόνια πριν από την θάλασσα και ο άνεμος του δάσουςμας έδωσε της λέξεις.Τώρα , πώς μπορούμε να εκφράσουμε την αρχαιότητα των ημερών μαςμόνο με τους ήχους του χτες

*Η Σφίγγα μίλησε μόνο μία φορά,και η Σφίγγα είπε, "Ένας κόκκος άμμου είναι έρημος,και μια έρημος είναι ένας κόκκος άμμου." Και μετά σώπασε και πάλι." Άκουσα τη Σφίγγα, αλλά δεν κατάλαβα."

*Στο πρόσωπο κάποιας γυναίκας διέκρινα τα παιδιά που θα γεννούσε στο μέλλον.Και μια γυναίκα , στο δικό μου πρόσωπο αναγνώρισε τους δικούς μου προγόνους ,πριν εκείνη γεννηθεί.

*Θα ήθελα, η γνώση όλη της ζωής μου να στεφανωθεί.Μα πως να γίνει να χαρώ την σπάνια αυτή τιμή;Εκτός κι αν γίνω ένας πλανήτης που τρέφει σοφές ζωές.Δεν είναι η λαχτάρα τάχα του κάθε ανθρώπου αυτή;

*Το μαργαριτάρι είναι ένας ναός που οικοδομήθηκε πολύ κοπιαστικά,με την συνδρομή του χρόνου , γύρω από ένα κόκκο της άμμου.

*Να χτίσουν τα κορμιά μας - τάχα-ποιά θάρρη νοσταλγίας ,και σε σπειριά - τριγύρω- ποιά να δούλεψαν εδώ χάμω;

*Ο Θεός με πέταξε σαν βότσαλο μέσα σε θαυμαστή λίμνη, κι έγραψα αμέτρητους κύκλους στα νερά της.Μα φτάνοντας στα βάθη της μου δόθηκε αμέτρητη σιωπή ,τόση όση ποθεί κάθε διαβάτης της γης.

*Δώσ'μου σιωπή κι έχω τον τρόπο εγώ να προσκαλέσω τη νύχτα!Ξαναγεννήθηκα : όταν το σώμα και η ψυχή μου παντρεύτηκαν ακόμα μια φορά από έρωτα!

*Γνώρισα έναν άνθρωπο, που το κάθε του αυτί άξιζε πολλά γρόσια,κι όμως δεν είχε γλώσσα .Την είχε χάσει σε κάποια μάχη.Τώρα ξέρω από μάχες τέτοιες , που η γλώσσα του είχε κοπεί.,στις μάχες που εκείνος ειχε δώσει πρίν την μεγάλη του σιωπή.Χάρηκα σαν τον πήρε ο χάρος, Τόσο μεγάλος ο κόσμος κι όμως δεν αντέχει για να σηκώσει το βάρος δυό ανθρώπων σαν κ' εμάς.

*Καιρούς απόμεινα γερτός στης Αίγυπτος τη σκόνη,ανίδεος γαι τις εποχές, βουβός για νύχτα η μέρα.Κατοπινά :με γένησε ο ήλιος , κι η ζωή με σκώνεικ'έτσι του Νέιλου διάβηκα τις όχθες , για πιο πέρα...Τη νύχτα ονειρευόμουνα , τραγούδι η μέρα μου όλημα τωρα ο ήλιος με πατά με χίλια πόδια αντάμα, να ξαναγέιρω , στη παλιά της Αίγυπτος την πόλη.Μα δες και κάτι , που αίνιγμα - μοιάζει πολύ - και θαύμα!Ο ήλιος αυτός που μ'έμασε , να με σκορπίσει τρίμμαδεν το μπορεί: σ' άμμο και κόκκους πάλι να με κάμει.Ορθάτος στέκω και διαβαίνω μ'ένα βέβαιο βήμα, τις όχθες που, τη ζήση δίνει , ο Νείλος το ποτάμι..

*Η θύμηση μοιάζει με σμίξη που έχει τυλίξει ο νούς σε νέφη.

*Η λησμονιά μοιάζει με λύτρωση , όπου με φως της που τα σκοτάδια λάμπουν .

*Με άμετρων ήλιων πέρασμα , το χρόνο μετράμε εμείς , σε πόντους ,όρη , στέπες!Κι άλλοι να τον μετράνε θέλουν ,μόνο, με μικρομηχανές σε μικροτσέπες...Λοιπόν πως θα γενεί , τάχα, το θάμα - πέστε μου , αν το μπορείτε άνθρωποι , τώρα-στο ίδιο το μέρος να βρεθούμε αντάμακαι μάλιστα :την ίδια , και την ώρα ;

*Δεν έχει καμμία σημασία για το διάστημα ,η απόσταση του ήλιου από τη γηαν κοιτάζεις το Γαλαξία από το παράθυρο.

*Η ανθρωπότητα . που πάει και πάει , ποτάμι κι από φευγάτη αιωνιότητα - σ΄ άλλη που θάρθει δράμει...

*Τα πνέυματα που ζούν αιώνια μόνο μέσα σε αέρα άραγε ζηλέυουν ποτέ τον ανθρώπινο πόνο;

*Στο δρόμο για την Άγια Χώρα ρώτησα κάποιον που πήγαινε προσκυνητήςαν είμαι στο σωστό δρόμο και σε πόσην ώρα θα φτάσω εκεί.Και εκείνος μου έιπε :"Έλα προχώρησε , ακουλούθησέ με και σε ένα μερόνυχτο θα σε οδηγήσω στην Άγια Χώρα"Τον ακολούθησα πολλές μέρες και νύχτες,με καλοκαιρία και μπόρεςΚατάπινα την κούρασή μουμα δεν έβλεπα την Άγια Χώρα.Με έκπληξη με άφησε σαν με παράτησεμε βιασύνη κάνοντας με να θυμώσω πολύόταν μου είπε πως ... έχει χάσει το δρόμο μου !

*Θεέ μου κάνε να γίνω εγώ λεία για το λιοντάριπριν φάω το κουνέλι με όρεξη...

*Κανείς δεν είδε ποτέ το πρώτο φως της αυγής να ανάβει χωρίς πριν να έχει περπατήσει το μονοπάτι της νύχτας...

*Το σπίτι μου είπε "Μείνε εδώ γιατί εδώ ζει το παρελθόν σουοι χαρές σου και οι πόνοι"Και ο δρόμος μου είπε "Ακολούθησε με εγώ είμαι το μέλλονπου απλώνεται μπροστά σου"Κι εγώ απάντησα και στους δυο, "Για το παρελθόν και για το μέλλον είναι μάταιη η μάχη.Γιατί είτε μείνω εδώ είτε φύγω και τό ένα θα έχει τέλος και το άλλο"

*Πως μπορώ να χάσω την πίστη μου στο δίκιο της ζωής;Αφού τα όνειρα όσων γερνούν σε πουπουλένιο στρώμα δεν είναι ωραιότερα από εκείνου που καθώς είναι φτωχός κοιμάται καταγής.

*Για κάποιες απολαύσεις μου - περίεργο ακούτε κάτι -ο πόθος : της οδύνης μου γίνεται ένα κομμάτι.

*Eφτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μουκαι ένοιωσα να την χάνω .Την πρώτη , όταν δείχτηκε καλή για να νιώσει ανώτερη.Τη δεύτερη φορά που είχα κλαψει πολύγι'αυτήν , ήταν τότε που προσποιήθηκε την κουτσή μπροστά σε έναν σακάτη. Τρίτη φορά , σαν είχε να διαλέξει το εύκολο από το δύσκολοκαι αυτή πήρε το εύκολο ,χωρίς να νιώσει καμμιά τυψη .Την τέταρτη φορά , όταν αμάρτησε και πάλι βρήκε γρήγορα την παρηγοριά ,πως κάνουν τόσοι άλλοι αμαρτήματαχωρίς να νοιώθουν στεναχώρια .Πέμπτη φορά, που από καθαρή αδυναμία ανέχτηκε να σκύψει το κεφάλι,και έιπε πως ανέχτηκε την βία από δύναμη μεγάλης εγκαρτέρησης.Την έκτη φορά , όταν περιφρόνησε μια άσχημη μορφή, χωρίς να κατανοεί απλά είναι μια άλλη μάσκα από την δική της.Και την έβδομη φορά και την τελευταία,όταν κάθησε να ψάλει έναν ύμνο και θάρρεψε πως με τέτοια μεγάλη αρετή δεν τη χωρά ο κόσμος ....

*Δεν έχω ιδέα για την Μεγάλη Αλήθεια,Εμπρός της κλαίω ταπεινωμένα.Και η αμοιβή μου είναι η άγνοια μου.

*Ανάμεσα στο απόκτημα και στο όνειρο του μόνο ο πόθος είναι η απόσταση που τα χωρίζει και τα ενώνει...

*Πίσω από αυτή την πόρτα είναι κλεισμένος ο παράδεισος.Στην διπλανή κάμαρα υπάρχει μικρός και ίσιος δρόμος .Μα είμαι άτυχος ... έχασα το κλειδί,ίσως να μου παράπεσε , ίσως κάπου να βρίσκεται.

*Τυφλός ... κουφός .. βουβός ... κουτσός .. και πάμε όλοι ταίρια .Γι αυτό ας δώσουμε αμοιβαία τα χέρια .

*Για τον άνθρωπο το σπουδαιότερο δεν είναι αυτό που θα κερδίσει μα περισσότερο , αυτό που ποθεί και θέλει να αποκτήσει .*

1.