ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

ΤΟΤΕ, βγηκε μπροστα ενας χτίστης και είπε,
Μίλησέ μας για τα Σπίτια.

Κι εκεινος αποκρίθηκε και είπε:

Χτίστε από τη φαντασία σας ενα κιόσκι στην ερημιά, πριν χτίσετε ενα σπίτι μέσα στα τείχη της πόλης.

Γιατι όπως αγαπατε τό γυρισμό στό σπίτι σας τό σούρουπο, ετσι κι ό όδοιπόρος που είναι μέσα σας αγαπα τό μακρινό και τό μοναχικό.

Τό σπίτι σας είναι τό μεγάλο σώμα σας. Ζεί με τόν ηλιο και κοιμαται στην ήσυχία της νύχτας κι ό ύπνος του δεν είναι δίχως όνειρα. Μήπως δεν ονειρεύεται τό σπίτι σας; κι όταν ονειρεύεται, δε φεύγει από την πόλη για να βρεθεί στα περιβόλια και τις λοφοκορφές;

Μακάρι να μπορουσα να μαζέψω τα σπίτια σας μέσα στη φούχτα μου, και σα σποορέας να τα διασκορπίσω στα δάση και στα λιβάδια.

Μακάρι οί κοιλάδες να ήταν οί δρόμοι σας, και τα πράσινα μονοπάτια οί αλλέες σας, για να πηγαίνετε ό ενας στόν άλλο μέσα από τα αμπέλια, και να ερχεστε με τό άρωμα της γης στα ρουχα σας.

Αλλα αυτα δεν είναι ακόμα ή ώρα για να γίνουν.

Μέσα στό φόβο τους οί πρόγονοί σας σας μάζεψαν πολυ κοντά μαζί. Κι αυτός ό φόβος θα κρατήσει λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα τα τείχη της πόλης θα χωρίζουν τα τζάκια σας από τα χωράφια σας

Και πειτε μου, λαε της Όρφαλεζίας, τί εχετε μέσα σ' αυτα τα σπίτια; Και τί φυλατε πίσω από τις αμπαρωμένες πόρτες;

'Έχετε ειρήνη, έχετε την ησυχη oρμή που φανερώνει τη δύναμή σας;

'Έχετε αναμνήσεις, αστραφτερα τόξα που συνδέουν τις κορυφες της ψυχης;

"Εχετε ομορφιά, που οδηγει την καρδια απο τα πράγματα που φτιάχτηκαν απο ξύλο και πέτρα προς το ίερο βουνό;

Πειτε μου, εχετε αυτα τα πράγματα στα σπίτια σας;

'Ή εχετε μόνο ανεση, και την ήδονη της ανεσης,
αυτο το ύπουλο πράγμα που μπαίνει στα σπίτια σας σαν καλεσμένος, υστερα γίίνεται φιλοξενούμενος, και μετα αφέντης;

Ναί, κι ύστερα γίνεται δαμαστής, και με το μαστίγιο και το αγκιστρο κάνει τους πιο μεγάλους σας πόθους σα φοβισμένα κουτάβια.

Μ' όλο που τα χέρια του είναι μεταξοντυμένα, ή καρδιά του ειναι σιδερένια.

Σας νανουρίζει και σας αποκοιμίζει μόνο για να στέκεται πλάι στο κρεβάtι σας και
να εμπαίζει την αξιοπρέπεια της σάρκας. 'Εξευτελίζει τις γερες αισθήσεις σας, και τΙς ακουμπα στην ψύχα του αγκαθιου σαν ευθραυστα αγγεΙα.

Πραγματικά, ό πόθος για ανεση σκοτώνει. τό πάθος της ψυχης σας, και ϋστερα βαδίζει μορφάζοντας αγρια στην επικήδεια πομπή σας.' Άλλα εσεις, παιδια του διαστήματος,
εσεις που δεν αναπαύεστε στην ανάπαυση, δε θα παγιδευτειτε, οϋτε θα δαμαστεΙτε.

Τό σπίτι σας δε θα ειναι αγκυρα, αλλα κατάρτι.

Δε θα ειναι λαμπερό κάλυμμα που σκεπάζει μια πληγή, αλλα βλέφαρο που προστατεύει τό μάτι.

Δε θα μαζεύετε τα φτερά σας για να περρνατε από τις πόρτες, ουτε θα σκύβετε τα κεφάλια σας για να μη χτυπήσουν στό ταβάνι, ούτε θα φοβάστε να ανασάνετε για να μη ραγίσουν και πέσουν οί τοιχοι.

Δε θα κατοικειτε σε τάφους που εφτιαξαν οί νεκροι για τους ζωντανούς.

Και μ' όλη τη μεγαλοπρέπεια και λαμπράδα του, τό σπίτι σας δε θα φυλα τα μυστικά σας, οϋτε θα στεγάζει τις λαχτάρες σας.

Γιατί, αυτό που ειναι απειρο μέσα σας, κατοικεί στα δώματα του ουρανου, που πόρρτα του ειναι ή πρωινη πάχνη, και παράθυρά του τα τραγούδια και ή σιωπη της νύχτας.