ΗΤΤΑ

'Hττα,Ήττα µου, µοναξιά µου κι ερηµιά µου·

Είσαι για µε ακριβότερη κι από θριάµβους χίλιους,

Και στην καρδιά µου γλυκύτερη, απ'του κόσµου όλη τη δόξα.

'Ηττα, 'Ηττα µου, αυτογνωσία κι αψηφισιά µου,

Ξέρω, µ' αφορµή δική σου,

πως είµαι νέος ακόµα και γοργοπόδαρος

Κι απαγίδευτος σε µαραµένες δάφνες.

Και µέσα σου βρήκα µοναξιας απάγκειο.

Και τη χαρά 'κείνου: π'αποφεύγεται και που καταφρονιέται

Ήττα,'Ηττα µου, αστραπόβολο σπαθί κι ασπίδα µου,

Στα µάτια τα δικά σου διάβασα

Πως ενθρονισµένος, θα πει σκλαβωµένος,

Και καταληπτός, ισοπεδωµένος,

Και αδραγµένος, δε σηµαίνει άλλο παρά ολοκληρωµένος

Όταν πια σαν ώριµο φρούτο, πέφτεις ανάλωµα.

Ήττα,'Ήττα µου, τολµηρέ µου σύντροφε,

Θ'ακούσεις και τα τραγούδια µου και τις κραυγές µου και τις σιωπές µου,

Εσύ κι άλλος κανένας, θα µου µιλάς για φτερουγίσµατα,

Και για θαλασσινές βιασύνες,

Και για βουνά που λαµπαδιάζουν µες στη νύχτα,

Και µόνο εσύ θα σκαρφαλώσεις, την απότοµη

και βραχόσπαρτη ψυχή µου.

Ήττα,Ήττα µου, αθάνατο θάρρος µου,

Συ κι εγώ θα γελάµε µαζί, µε την καταιγίδα,

Και θα σκάψουµε τάφους για κείνα όλα

που πεθαίνουν µέσα µας,

Και θα στεκόµαστε αποφασιστικά στον ήλιο,

Και θα είµαστε επικίνδυνοι.