Πάνω σε μοναχικό βουνό ζούσαν δυό ερημίτες,
που λάτρευαν το Θεό, τρέφοντας αγάπη συνάμα κι ο ένας στον αλλο.
Λοιπόν, αυτοί οι δυό ερημίτες είχαν μια πηλένια κούπα' μοναδική τους περιουσία.
Κάποια μέρα, πονηρό πνεύμα τρύπωσε στα, φυλλοκάρδια του πιο γέρου ερημίτη κι εκείνος πηγαίνοντας στο νεότερο του είπε:
«Πολύ καιρό τώρα ζήσαμε μαζί.
'Ηρθε η στιγμή να χωριστούμε. Ας μοιραστούμε τα υπάρχοντά μας».
Τότε ο νεότερος ερημίτης λυπήθηκε, ωστόσο εΙπε:
«Θλίβομαι, αδελφέ, που θα μ' εγκατααλείψεις.
Μα αν πρέπει να φύγεις, κι αυτό ας γίνει»,
και φέρνοντας την πηλένια κούπα του την έδωσε λέγοντας:
«Μιας και δε γίνεται να τη μοιράσουμε, αδελφέ μου, ας μείνει δική σου».
Τότε ο γεροντότερος ερημίτης είπε:
«Έλεημοσύνη δε θα δεχτώ. Δε θα πάρω τίποτα που δε θα μου ανήκει.
Πρέπει να κοπεί στη μέση».
Κι ο νεότερός του εΙπε:
«Αν η κούπα σπάσει, σε τι θα μπορούσε πια να χρησιμέψει, σ' οποιονδήποτε από τους δυό μας; Μα αν επιμένεις σ' αυτό, ας τη ρίξουμε στον κλήρο».
Μα ο γεροντότερος ερημίτης είπε ξανά:
«Δέ ζητώ, παρά δικαιοσύνη και το μεράδι μου.
Και δε ριψοκινδυνεύω, τη δικαιοσύνη και το έχει μου, στο τυφλό ζάρι της τύχης.
Η κούπα πρέπει να κοπεί στα δύο».
Τότε ο νεότερος ερημίτης, βλέποντας το μάταιο πια κάθε συζήτησης, εΙπε:
«Αν, στ' αλήθεια, αυτή 'ναι η θέλησή σου, κι αν έτσι το ζητάς να γίνει,
μπρός:να σπάσουμε την κούπα αμέσως».
Μα το πρόσωπο του πιο γέρου ερημίτη σκοτείνιασε υπερβολικά, και ξεφώνησε:
« Ω , καταραμένε κιοτή, δε θ' ανοίξεις λοιπόν αμάχη!» ...
....
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά του
Μετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου