13. AMMOΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ

Περίεργα: το βαθύ και το ψηλό
πιο κοντινή έχουν, μεταξύ τους, θέση
απ’ ότι το καθένα από τα δυο
σαν άξονος – γραμμή τους μπει, στη μέση.

*

Όταν μπροστά σου στάθηκα, σα διάφανος καθρέφτης,
μέσα μου κοίταξες εσύ κι είδες το πρόσωπό σου.
Και τότε, αυτό το «Σ’ αγαπώ» που μου ’πες δεν εσκέφτης
ότι στ’ αλήθεια αγάπαγες – σ’ εμένα – τον εαυτό σου.

*

Παύει να λέγεται αρετή – καλό ’ναι αυτό να ξέρεις –
το γείτονά σου ν’ αγαπάς, μόνο όταν γι’ αυτό χαίρεις…

*

Ο έρωτας, σαν δεν πετάει, καινούρια όλο βλαστάρια
πάει νεκρός κι αυτός μαζί με τ’ άλλα τα κουφάρια…

*

Δέ γίνεται τη νιότη, να ’χεις, και τη γνώση, πάλι.
Γιατί να ζήσει, θέλ’ η νιότη· που καιρός να μάθει…
Για γνώση, η γνώση, ψάχνοντας: λευκαίνει το κεφάλι.
Μη βρίσκοντας καιρό να ζει, μακριά ζει απ’ τ’ άλλα πάθη.

*

Στο παραθύρι, καθισμένος, βλέπεις τους διαβάτες
και ξαφνικά γυρνάς εδώθε - εκείθε το κεφάλι,
σαν βλέπεις απ’ αντικρινές να ξεπροβάλουν στράτες,
από τη μια καλογριά και πόρνη από την άλλη.

Και τότε απ’ άγνοιά σου μπορεί να πει εύκολα το στόμα,
«Πόσο καλή κ’ ευγενικιά, η μια, και πόσο πάλι
αισχρή κι άτιμη η δεύτερη· πόρνη ψυχή και Σώμα».

Μα αν δώσεις προσοχή, καλά σφαλίζοντας τα μάτια,
θ’ ακούσεις ξέμακρη φωνή – σαν ήχο από κρουστάλλι –
σαν ψίθυρο απ’ των ουρανών τα υπέρκοσμα παλάτια:

«Αναζητούν Εμέ κι οι δυο. Στην προσευχή ή στον πόνο.
Και των δυονών η διαλογή ψάχνει για κάποιο νεύμα,
τα πνεύματά των αυτή ενώνει σ’ ένα τόξο μόνο,
τα βέλη του που φτάνουνε μες στο δικό μου πνεύμα».

*

Στα εκατό χρόνια μια φορά, της Ναζαρέτ ο Ιησούς,
με τον Ιησού των Χριστιανών σμίγουνε για μια μέρα.
Να γλυκοκουβεντιάσουνε τους θεϊκούς σκοπούς,
σε κάποιο κήπο, εκεί στους λόφους του Λιβάνου, πέρα…

Μα φεύγοντας κάθε φορά, της Ναζαρέτ ο Ιησούς,
στων Χριστιανών τον Ιησού λέει τούτο, «Φίλε μου, άκου,
τρέφω στα βάθη μέσα μου φόβους αληθινούς
πως οι δυο εμείς για συμφωνία παλεύουμε του κάκου»…

*

Ο Θεός, που δύναται να κάνει τα όσα δεν έγινα,
του πλεονέχτη να χορτάσει, τέλος πια, την πείνα!...

*

Λένε ο μεγάλος άνθρωπος πως δυο καρδιές κατέχει.
Η μια ματώνει, μα κοντά είν’ η δεύτερη: π’ αντέχει…

*

Σαν κάποιος, ένα ψέμα ξεστομίσει,
που δέ βλάφτει ούτ’ εσένα ούτ’ έν’ άλλο,
μες στην καρδιά σου ψάχνοντας για λύση,
θα φτάσεις σε συμπέρασμα μεγάλο.

Πως το δικό του εκείνου σπιτικό
που κρύβει της ζωής του την αλήθεια,
είναι πολύ στενάχωρο, μικρό,
για φαντασίας γόνιμης τα πλήθια…

Γι’ αυτόν ήταν ανάγκη να τ’ αφήσει,
για χώρο ανάλογά του πιο μεγάλο,
και βρήκε τ’ αθώο ψέμα μόνο λύση.
Ψέμα, που να μη βλάφτει όμως τον άλλο.

*

Πίσω από κάθε πόρτα σφαλιγμένη
κρυμμένο πάντα βρίσκεται μυστήριο
και, κλειδαριών εφτά, μι’ αμπάρα δένει
και κόλαση και ψυχής καθαρτήριο…