Κάποτε, που έθαβα νεκρό, κάποιον εαυτό μου, πάλι·
κοντά μου ο νεκροθάφτης ήρθε να μου πει:
«Στ' αλήθεια απ' 'ολους που, να θάψουνε, η μοίρα εδώ έχει βγάλει,
μόνο για σένα αγάπη να 'χω νιώθω μες στα στήθια».
Και του 'πα εγώ:
«Τα λόγια σου, για με, χαρά μεγάλη, όμως
το ν' αγαπάς εμέ τι σ' εχει κάνει τάχα;» «Γιατί», ειπ' εκείνος,
«κλαίοντας φτάνουν- κλαίοντας φεύγουν οι αλλοι.
Ενώ γελώντας - κι ερχεσαι και φεύγεις - συ μονάχα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου