Κάποιοι, την πένα τους βουτώντας στης καρδιάς μας το αίμα,
θαρρούν πως έμπνευση έχουμε και θείο κατέχουν πνέμα…
*
Αν ένα δέντρο έγραφε του βίου του την πορεία,
θα ’μοιαζε ολάκαιρης, γενιάς ανθρώπων, ιστορία…
*
Από τη δύναμη: να γράψω ποιήμα, προτιμώ
του άγραφου ποιήματος μιάν, έκσταση, μεγάλη…
Αυτή η «καλλίστη» ποίηση! Μα «διάλεγμα στραβό»
λες την απόφασή μου εσύ κι οι γείτονές μου οι άλλοι.
*
Δεν είναι γνώμη η ποίηση, που λέγεται από στόμα.
Είναι τραγούδισμα πληγής, και χαμογέλιο, ακόμα…
*
Τα λόγια είν’ δίχως εποχή· κι αν ίσως τα προφέρει,
είτε τα γράφει – κάποιος – πρέπει αυτό – πρώτα – να ξέρει…
*
Ο ποιητής είν’ βασιλιάς που διώχτηκ’ απ’ το θρόνο,
κι όμως αντέχει, με τη μοίρα του να πιάσει αγώνα·
και με του παλατιού τις στάχτες και δικό του πόνο
πασχίζει ακαταπόνητα να πλάσει μιάν εικόνα…
*
Τη μάνα, αδίκως ο ποιητής, γυρεύει για να μάθει,
που τα τραγούδια του γεννά μες στης καρδιάς τα βάθη…
*
Η Ποίηση· πολλά! πολλή χαρά
και θαυμασμός πολύς, πολύς και πόνος,
και λίγα λόγια, ανθιά φανταχτερά,
που από το λεξικό, διαλέγεις μόνος…
*
Σε ποιητή ’πραγματικά, «Ποιάν έχεις αξία
μόν’ η θανή σου θα μας μάθει, μόνη…»«Ναι…» μου είπε, «του θανάτου η παρουσία
κι άλλες πτυχές πραγμάτων φανερώνει.
Και την αξία μου αν θες να δεις στ’ αλήθεια
περισσότερα έχω στης καρδιάς τα μέρη,
παρά στη γλώσσα. Πιο πολλούς στα βύθια,
πόθους γλυκούς, παρά καρπούς στο χέρι…»
*
Σαν λες τραγούδι κι ύμνο για το κάλλος
και στης ερήμου να είσαι την καρδιά,
μονάχος, δίχως γύρω σου νά ’ναι άλλος,
σε κάποιον φτάν’ η μελωδία η γλυκιά…
*
Η Ποίηση σοφία είναι – μαγεύτρα – στην καρδιά.
Κι είν’ η Σοφία: ποίηση που λέει στο νου τραγούδι.
Και στου θεού, πραγματικά, θα ζούσαμε τη σκιά,
αν κι απ’ τις δυο τους της ζωής ευώδαε το λουλούδι.
*
Η έμπνευση πάντα ψιθυρίζει, λέει τραγούδια τόσα…
Όμως, δεν έχει – η έμπνευση – να τα εξηγήσει: γλώσσα…
*
Προς το παιδί μας, το νανούρισμα, συχνά είν’ η λύση
για να έρθει ο ύπνος τα δικά μας βλέφαρα να κλείσει…
*
Όλα τα λόγια: ψιχουλάκια από συμπόσια σκέψης…
Έκφραση, ω συ, φτωχό στρουθί, πόσα μπορείς να κλέψεις
*
Λιθάρι η σκέψη, στο στρατί της ποίησης μια πέτρα,
που τη σκοντάβει και τη βγάζει απ’ τα σωστά της μέτρα…
*
Αν είσαι συ τραγουδιστής μεγάλος, τότε πες μας
τραγούδι – τ’ ανεκλάλητο – που δένουν οι σιωπές μας…
*
Πως τάχα εσύ να τραγουδήσεις
σαν έχεις στόμα όλο φάγια;
να υψώσεις χέρια, να ευλογήσεις,
χέρια, από τον χρυσό, βαριά;
*
Λένε, τ’ αηδόνι πως σουβλάει τα στήθια του μ’ αγκάθι
και το ερωτοτραγούδι του: σα νέκταρ στάει στο χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου