που για χρυσάφια τα όνειρά του ξεπουλάει, κι ασήμια…
*
Όλοι μας σκαρφαλώνουμε ψηλά,
στις κορυφές που μας καλούν οι πόθοι
που, ανθρώπινη η καρδιά, γεννοβολά,
και, ανθρώπινη κι η σκέψη μας, τους κλώθει…
Μα αν τύχει σου, αναβάτης πλαϊνά
να κλέψει και σακίδιο και πουγγί σου
τότε θα τον τραβάει πιο βαριά
– λυπήσου τον – το βάθος της αβύσσου.
Θέ να ’ναι δυσκολότερο, γι’ αυτό,
τ’ ανέβασμα – σε βάρος και σε τρόμο –
και θα του κάνει, ακόμα πιο φριχτό
και πιο μακρύ, τον δύσκολο το δρόμο.
Κι αν συ, ναι, με το ισχνό σου το κορμί
δεις τη βαριά του σάρκα να σπαρτάρει,
βόηθα τον με μια κίνηση γοργή,
γιατί προς σε, η βοήθειά σου, είναι χάρη…
*
Τον άνθρωπο να κρίνεις, πάρα πέρα
δεν το μπορείς, απ’ όση του ’χεις γνώση.
Μα κι αν τον «ζήσεις» χρόνια, νύχτα μέρα,
η γνώση σου γι’ αυτόν: μικρούλα τόση…
*
Αυτός που με καταχτητή στέκει φωτοστεφάνι
κήρυγμα σε καταχτημένους – ας μην ακούω – να κάνει…
*
Λεύτερος είν’ αληθινά, ο σκλάβος απ’ τους δυο,
που της σκλαβιάς καρτερικά σηκώνει το φορτίο…
*
Πριν χίλια χρόνια ο γείτονά μου τούτα μου ’χε πει:
«Μισώ τη ζωή, γιατί ’ναι πόνος, μες σε πόνου ντύμα».
Κι από το κοιμητήρι, χτες περνώντας, είδα εκεί
τη ζωή κύκλους-χορού να φέρνει, στο δικό του μνήμα…
*
Οι πόθοι και της φύσεως οι αγώνες, δεν είν’ άλλοι:
την αταξία – αγωνίζεται – σε τάξη πώς να βάλει…
*
Μια θύελλα βουβή ’ναι η μοναξιά
που των νεκρών μας κλώνων σπάει τα πλήθη,
μα της ζωής τις ρίζες πάει βαθιά
στη ζωντανή καρδιά, στης γης τα στήθη…
*
Κάποτε μίλησα στο ρυάκι για θαλάσσια πλάτη,
κι ήβρε τα λόγια απίθανα και φαντασίας γέννα.
Κι είπα στη θάλασσα για ρυάκι, κ’ έστρεψε την πλάτη,
νομίζοντας: κακόβουλο δυσφημιστή του, εμένα…
*
Πόσο κοντόθωρα, η ματιά θωρά,
που στης ζωής το κύλισμα, του μύλου,
τιμά των μυρμηγκιών την αργατιά,
αντίς για το τραγούδισμα του γρύλλου…
*
Κάθε αρετή του κόσμου μας κι ότι πολύ μεγάλο
στ’ ασήμαντα, ίσως τα περνούν, σε κάποιο κόσμο άλλο.
*
Το πιο βαθύ και πιο ψηλό – περίσσα –
τραβάνε στα βαθιά ή ψηλά, ολόισα.
Σε κύκλους το ενδιάμεσο, και μόνο,
να γυροφέρνει, δύναται, στο χρόνο…
*
Με μια άλλη αντίληψη σταθμών – προς τα δικά μας μέτρα –
κατάπληξη ή και δέος θα εδόνει της ψυχής το σπήλιο,
μπρος στη μικρή πυγολαμπίδα ή μια μικρούλα πέτρα,
το δέος: μπρος στ’ αψηλά βουνά, για απέναντι στον ήλιο…
*
Της επιστήμης – υπηρέτης, δίχως φαντασία
μοιάζει μ’ ακόνιστα μαχαίρια φουκαρο-χασάπη
και που ζυγιά ’χειρότερο χαλασμένα· μα ποια η σημασία!
για μας που «χόρτο να μας τρέφ’ η μόνη μας αγάπη»…
*
Σαν τραγουδάς και βασανίζεται άλλος από πείνα,
με, αφτιά του στομαχιού, θ’ ακούει τα τραγούδια εκείνα…
*
Δεν είναι: πιο κοντά στους γέρους του θανάτου η πνοή,
απ’ ότι στους νεογέννητους. Μα το ίδιο κι η Ζωή…
*
Σαν πρέπει ειλικρινής να γίνεις: βρες κι ωραίο τρόπο.
Αλλιώς, τη γλώσσα κράτησε και κλείδωσε το στόμα,
τι κάποιος, από τέτοια αιτία – στο δικό μου τόπο –
ψυχομαχά, κι αλίμονο τον καρτερά το χώμα…
*
Κάθε κηδεία, για τους ανθρώπους, δύναται – επιτέλους –
να ’ναι: στους ουρανούς γιορτή και γάμος στους αγγέλους…
*
Νεκρή, μια ξεχασμένη αλήθεια – χώμα για το χώμα –
μπορεί με τη διαθήκη της, ν’ αφήσει, αντίς για χρήμα
πραγματικότητες – χιλιάδες – γεγονότα – ακόμα –
που σπαταλιούνται να υψωθεί τύμβος της πά στο μνήμα…
*
Με τον εαυτό του ουσιαστικά μιλάει κανείς, μα πάλι
κάποτε δυνατά μιλάει και τότε ακούνε κι οι άλλοι…
*
Το «ολοφάνερο» είν’ αυτό που ούτ’ ένας θα «διαβάσει»
ως να βρεθεί – μ’ απλά του λόγια – κάποιος να το εκφράσει…
*
Αν μέσα μου δεν έκλεινα τον Γαλαξία, πως τώρα
θα το μπορούσα να τον δω, και πως θα του είχα γνώρα;
*
Γιατρός κ’ εγώ, μ’ άλλους γιατρούς – της λογικής λέει νόμος –
να το πιστέψουν, δεν μπορούν, πως είμαι κι αστρονόμος!
*
Το λεξικό της θάλασσας, ίσως «μαργαριτάρι»
να λέει· για το κοχύλι…
Κι ίσως, τ’ απλό το κάρβουνο «διαμάντι» να ’χει χάρη
(του χρόνου) να τ’ ορίζουν χείλη…
*
Φήμη, είν’ η σκιά που απλώνεται, να κατακτήσει βάθος,
απ’ ένα – που όλο προς το φως κοντοζυγώνει – πάθος…
*
Τ’ άνθη λατρεύουν το φως, μαδούν στη σκιά τη γκρίζα,
μα «φήμης φως» περιφρονεί, τ’ ανθί που λένε «ρίζα»…
*
Την επιστήμη άλλοι λατρεύουν – τη θρησκεία κάποιοι άλλοι
μα η Ομορφιά είναι – επιστήμη και θρησκεία – η Μεγάλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου