ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Τότε βγήκε μπροστά ένας χτίστης και είπε: μίλησέ μας για τα Σπίτια.

Κι εκείνος αποκρίθηκε και είπε:
Χτίστε από τη φαντασία σας ένα κιόσκι στην ερημιά,
πριν χτίσετε ένα σπίτι μέσα στα τείχη της πόλης.
Γιατί όπως αγαπέτε το γυρισμό στο σπίτι σας το σούρουπο, έτσι κι ο οδοιπόρος που είναι μέσα σας αγαπά το μακρινό και το μοναχικό.
Το σπίτι σας είναι το μεγάλο σώμα σας.Ζει με τον ήλιο και κοιμάται στην ησυχία της νύχτας, κι ο ύπνος του δεν είναι δίχως όνειρα.Μήπως δεν ονειρεύεται το σπίτι σας;κι όταν ονειρεύεται , δεν φεύγει από την πόλη για να βρεθεί στα περιβόλια και τις λοφοκορφές;
Μακάρι να μπορούσα να μαζέψω τα σπίτια σας μέσα στη φούχτα μου, και σα σπορέας να τα διασκορπίσω στα δάση και στα λιβάδια.
Μακάρι οι κοιλάδες να ήταν δρόμοι σας,και τα πράσινα μονοπάτια οι αλλέεςσας,για να πηγαίνετε ο ένας στον άλλο μέσα από τα αμπέλια, και να έρχεστε με το άρωμα της γης στα ρούχα σας.
Αλλά αυτά δεν είναι ακόμα η ώρα για να γίνουν.
Μέσα στο φόβο τους οι πρόγονοί σας, σαςμάζεψαν πολύ κοντά μαζί.Κι αυτός ο φόβος θα κρατήσει λίγο ακόμα.Λίγο ακόμα τα τείχη της πόλης θα χωρίζουν τα τζάκια σας από τα χωράφια σας.
Και πείτε μου , λαέ της Ορφαλεζίας , τι έχετε μέσα σε αυτά τα σπίτια ;Και τι φυλάτε πίσω από τις αμπαρωμένες πόρτες ;
Έχετε ειρήνη, έχετε την ήσυχη ορμή που φανερώνει τη δύναμή σας ;
Έχετε αναμνήσεις, αστραφτερά τόξα που συνδέουν τις κορυφές της ψυχής ;
Έχετε ομορφιά ,που οδηγεί τη καρδιά από τα πράγματα που φτιάχτηκαν από ξύλο και πέτρα προς το ιερό βουνό;
Πέιτε μου , έχετε αυτά τα πράγματα στα σπίτια σας;
Ή έχετε μόνο άνεση , και την ηδονή της άνεσης, αυτό το ύπουλο πράγμα που μπαίνει στα σπίτια σας σαν καλεσμένος, ύστερα γίνεται φιλοξενούμενος, και μετά αφέντης ;
Ναι , κι ύστερα γίνεται δαμαστής, και με το μαστίγιο και το άγκιστρο κάνει τους πιο μεγάλους σας πόθους σα φοβισμένα κουτάβια.
Μ'όλο που τα χέρια του είναι μεταξοντυμένα, η καρδιά του είναι σιδερένια.
Σας νανουρίζει και σας αποκοιμίζει μόνο για να στέκεται πλάι στο κρεββάτι σας και να εμπαίζει την αξιοπρέπεια της σάρκας.
Εξευτελίζει τις γερές αισθήσεις σας, και τις ακουμπά στη ψυχή του αγκαθιού σαν εύθραυστα αγγεία.
Πραγματικά , ο πόθος για άνεση σκοτώνει το πάθος της ψυχής σα,και ύστερα βαδίζει μορφάζοντας άγρια στην επικήδεια πομπή σας..
Αλλά εσείς , παιδιά του διστήματος, εσείς που δεν αναπαύεστε στην ανάπαυση,δεθα απγιδευθήτε, ούτε θα δαμασττείτε.
Το σπίτι σας δε θα είναι άγκυρα , αλλά κατάρτι.
Δε θα είναι λαμπερό κάλυμμα που σκεπάζει μια πληγή , αλλά βλέφαρο που προστατεύει το μάτι.
Δε θα μαζεύετε τα φτερά σας για να περνάτε από τις πόρτες, ούτε θα σκύβετε τα κεφάλια σας για να μη χτυπήσουν στο ταβάνι,ούτε θα φοβάστε να ανασάνετε για να μη ραγίσουν και πέσουν οι τοίχοι.
Δε θα κατοικήτε σε τάφους που έφτιαξαν οι νεκροί για τους ζωντανούς.
Και με όλη τη μεγαλοπρέπεια και λαμπράδα του , το σπίτι σας δε θα φυλα τα μυστικά σας , ούτε θα στεγάζει τις λαχτάρες σας.
Γιατί , αυτό που είναι άπειρο μέσα μας, κατοικεί στα δωμάτια του ουρανού , που πόρτα του είναι η πρωινή πάχνη , και παράθυρα του , τα τραγούδια και η σιωπή της νύχτας.