ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΓΕΛΙΟ - Η Δημιουργία

Ο Θεός χώρισε ένα πνεύμα από τον εαυτό του , κι έπλασε μ'αυτό την ομορφιά . Την πλημμύρισε μ'όλες τις ευλογίες χάρης και καλοσύνης.

Της έδωσε την κούπα της ευτυχίας κι είπε:

"Mην πιείς από την κούπα τούτη, παρά μόνο αν ξεχάσεις το παρελθόν και το μέλλον , γιατί

η ευτυχία δεν είναι παρά η στιγμή ".

Και της έδωσε τη κούπα της θλίψης κι είπε :

"Να πιείς από την κούπα τούτη και θα καταλάβεις το νόημα των πρόσκαιρων στιγμών της χαράς της ζωής, γιατί

η θλίψη πάντα είναι περίσσια".

Κι ο Θεός της χάρισε μια αγάπη που θα την εγκατέλειπε για πάντα με τον πρώτο στεναγμό γήινης ικανοποίησης και μια γλύκα που θα 'φευγε με την πρώτη γνώση της κολακείας .

Και της έδωσε σοφία από τον ουρανό για να την οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι , και τοποθέτησε στα βάθη της καρδιάς της ένα μάτι που βλέπει το αόρατο και δημιούργησε μέσα της αγάπη και καλοσύνη για όλα τα πράγματα ,Την έντυσε με φορέματα ελπίδας που οι άγγελοι του ουρανού είχαν υφάνει από τα χρώματα του ουράνιου τόξου,Και τη σκέπασε με τη

σκιά της σύγχισης , που είναι η αυγή της ζωής και του φωτός .

Έπειτα ο Θεός πήρε φωτιά από το καμίνι της οργής και καφτό άνεμο από τη έρημο της άγνοιας , και κοφτερή άμμο από την ακρογιαλιά του εγωισμού , και χώμα κάτω από τα πόδια των αιώνω , και τ'ανακάτωσε κι έφτιαξε τον Άνθρωπο .

Έδωσε στον Άνθρωπο μια τυφλή δύναμη που λυσσάει και τον σπρώχνει στην τρέλλα , που σβύνει μόνο με τη ικανοποίηση του πόθου, κι έβαλε μέσατου ζωή που έιναι το φάσμα του θανάτου.

Κι ο Θεός γέλασε κι έκλαψε .Ένοιωσε μεγάλη αγάπη και οίκτο για τον Άνθρωπο, και τον προστάτεψε κάτω από τις συμβουλές του.

ΠΡΟΣΩΠΑ

Με χίλιες όψεις πρόσωπο μου 'τυχε να 'χω δει,

και πρόσωπο μ' ανάλλαχτη τη μια και μόνη του όψη,

σαν εκμαγείο που κρατουν πολλοί (στερνή φυγή ...)

όταν το δρέπανο του χάρου τον καρπό έχει κόψει.

Έχω απαντήσει πρόσωπο,

που μπόρεσα να δω

μέσ' απ' την έξω λάμψη του,

της ασκήμιας τα βύθια,

και πρόσωπο που χρειάστηκε

ν' αποκαλύψω οδό στις λάμψες του,

την ομορφιά για να χαρώ στ'αλήθεια.

Γέρικο πρόσωπο έχω δει,

περγαμηνή σωστή,

που τίποτα δεν εγραφε πια για τα περασμένα,

κι αντάμωσα λείο πρόσωπο,

σωστά που αν διβαστεί

για, πράξεις και για πράγματα,

τα πάντα έχει γραμμένα.

Τα πρόσωπα γνωρίζω εγώ

γιατί κοιτάζω πίσω

απ' του δικού μου του ματιού,

που υφαίνεται,την πλέξη·

κι ότι γραμμένο κι άγραφο

χαρτί σαν ατενίσω,

πραγματικότητες πεζές βγάζω:

λέξη πρός λέξη.

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σκοτεινός και γυµνός·

περπατώ στο φλογοστρωµένο µονοπάτι

που είναι πάνου από τους οπτασιασµούς µου,

κι οποτεδήποτε το πόδι µου αγγίζει χώµα

µια γιγάντισσα Βαλανιδιά φυτρώνει.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ ακόµα πισωκοιτάζεις,

να δεις πόσο τρανό 'ναι τ' αχνάρι του ποδιου σου

π'αφηκες στην αµµο.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σιγηλός και βαθύς·

και στην καρδιά της µοναξιάς µου

πλαγιάζει µια Θεά, σε - γέννας µιας - κρεβάτι.

Και γι' αυτό που γεννιέται ο ουρανός αγγίζει την Κόλαση.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ φρικιάς ακόµα µπρος στον πόνο,

και το τραγούδι της άβυσσος τρόµους σου φέρνει.

-Είµαι σαν εσέ,ω, Νύχτα, άγριος και φοβερός·

γιατί στ' αφτιά µου µυρµηγκιάζουν

οι κραυγές εθνών κατακτηµένων

κι αναστενάγµατα λησµονηµένων τόπων.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ ακόµα παίρνεις τον µικρο-εαυτό σου, για σύντροφο,

και δεν µπορεις να φιλιώσεις µε τον τερατώδικο-εαυτό σου.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σκληρός κι απαίσιος'

γιατί τα στήθια µου πυρακτώνουνται

από φλεγόµενα καράβια στη θάλασσα,

και είναι µατοβαµµένα τα χείλια µου,

από αιµατα πολεµιστων σφαγµένων.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ'

γιατί η αποθυµιά για µια αδερφή ψυχή ακόµα σε δυναστεύει

κι εσύ δεν έχεις γίνει ακόµα αυτονόµος, για σένα.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, χαρωπός κι ευτυχισµένος'

γιατί κείνος που κατοικεί στη σκιά µου

είναι τώρα µεθυσµένος µε παρθενικό κρασί, αγιοσύνης,

κι εκείνη που µε ακολουθει αµαρταίνει περίχαρα.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί η ψυχή σου διπλωµένη είναι, σ' εφτάδιπλα πέπλα,

και δεν κρατάς την καρδιά σου στο ιδιο σου το χέρι.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, υποµονετικός κι όλο πάθος'

γιατί στα στήθια µου: µια χιλιάδα νεκροί εραστές,

είναι θαµµένοι - σαβανωµένοι µε φιλιά µαραµένα.

-Ναί, Τρελέ, είσαι σαν εµένα;

Είσαι σαν εµένα;

Και µπορεις εσύ να ιππέψεις την καταιγίδα σαν άτι,

και ν'αδράξεις τον κεραυνό σα σπαθί;

-Σαν εσέ, ω, Νύχτα, σαν εσέ, δυνατός κι αψηλός,

κι ο θρόνος µου είναι θεµελιωµένος πάνω σε σωρούς πεσµένων Θεων·

κι ακόµα, µπροστά µου διαβαίνουν οι µέρες

για να φιλήσουν τον ακρόγυρο του µανδύα µου,

µα ουδέποτε για ν' ατενίσουν το πρόσωπό µου.

-Είσαι σαν εµέ, παιδί της πιό σκοταδιασµένης καρδιάς µου;

Και σκέφτεσαι τις πιο ακαταδάµαστες σκέψεις µου

και µιλας τή γιγάντισσα γλώσσα µου;

-Ναι, είµαστε δίδυµα αδέρφια, ω, Νύχτα·

γιατί εσύ αποκαλύπτεις το διάστηµα

κι εγώ την ψυχή µου.