Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς,
άκουσα ένα σπόρο της να λέει:
«Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου.
Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα 'μαι δυνατό δέντρο κι όμορφο,
στις εποχές όλες μέσα».
Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος κι είπε:
«'Όταν ήμουν νιός σαν κι εσένα, είχα ,κι εγώ τέτοιες απόψεις,
μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα,
βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονταν του κάκου».
Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δε βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για εμάς, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι φενάκη θα 'ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».
Ειπ' ένας πέμπτος:
«Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε δε γροικάμε, καν».
Μα ένας έκτος απάντησε:
«Έκείνο που είμαστε, αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».
Κι ένας έβδομος: «'Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει' μα και να μην μπορώ να τη ντύσω με λέξεις!»
Κι απέ: ένας όγδοος μίλησε - κι ένατος και δέκατος - και σειρά από άλους, και δεν μπορούσα να βγάνω άκρη πια, από τις φωνές τους.
Κι έτσι, την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς,
εκεί που οι σπόροι είναι λιγοστοί και δε μιλανε σχεδόν καθόλου.
....
O TΡΕΛΟΣ - Οι παραβολές και τα ποιήματά τουΜετάφραση :Στάυρος Μελισσηνός
