ΠΡΟΣΩΠΑ

Με χίλιες όψεις πρόσωπο μου 'τυχε να 'χω δει,

και πρόσωπο μ' ανάλλαχτη τη μια και μόνη του όψη,

σαν εκμαγείο που κρατουν πολλοί (στερνή φυγή ...)

όταν το δρέπανο του χάρου τον καρπό έχει κόψει.

Έχω απαντήσει πρόσωπο,

που μπόρεσα να δω

μέσ' απ' την έξω λάμψη του,

της ασκήμιας τα βύθια,

και πρόσωπο που χρειάστηκε

ν' αποκαλύψω οδό στις λάμψες του,

την ομορφιά για να χαρώ στ'αλήθεια.

Γέρικο πρόσωπο έχω δει,

περγαμηνή σωστή,

που τίποτα δεν εγραφε πια για τα περασμένα,

κι αντάμωσα λείο πρόσωπο,

σωστά που αν διβαστεί

για, πράξεις και για πράγματα,

τα πάντα έχει γραμμένα.

Τα πρόσωπα γνωρίζω εγώ

γιατί κοιτάζω πίσω

απ' του δικού μου του ματιού,

που υφαίνεται,την πλέξη·

κι ότι γραμμένο κι άγραφο

χαρτί σαν ατενίσω,

πραγματικότητες πεζές βγάζω:

λέξη πρός λέξη.

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σκοτεινός και γυµνός·

περπατώ στο φλογοστρωµένο µονοπάτι

που είναι πάνου από τους οπτασιασµούς µου,

κι οποτεδήποτε το πόδι µου αγγίζει χώµα

µια γιγάντισσα Βαλανιδιά φυτρώνει.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ ακόµα πισωκοιτάζεις,

να δεις πόσο τρανό 'ναι τ' αχνάρι του ποδιου σου

π'αφηκες στην αµµο.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σιγηλός και βαθύς·

και στην καρδιά της µοναξιάς µου

πλαγιάζει µια Θεά, σε - γέννας µιας - κρεβάτι.

Και γι' αυτό που γεννιέται ο ουρανός αγγίζει την Κόλαση.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ φρικιάς ακόµα µπρος στον πόνο,

και το τραγούδι της άβυσσος τρόµους σου φέρνει.

-Είµαι σαν εσέ,ω, Νύχτα, άγριος και φοβερός·

γιατί στ' αφτιά µου µυρµηγκιάζουν

οι κραυγές εθνών κατακτηµένων

κι αναστενάγµατα λησµονηµένων τόπων.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί εσύ ακόµα παίρνεις τον µικρο-εαυτό σου, για σύντροφο,

και δεν µπορεις να φιλιώσεις µε τον τερατώδικο-εαυτό σου.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, σκληρός κι απαίσιος'

γιατί τα στήθια µου πυρακτώνουνται

από φλεγόµενα καράβια στη θάλασσα,

και είναι µατοβαµµένα τα χείλια µου,

από αιµατα πολεµιστων σφαγµένων.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ'

γιατί η αποθυµιά για µια αδερφή ψυχή ακόµα σε δυναστεύει

κι εσύ δεν έχεις γίνει ακόµα αυτονόµος, για σένα.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, χαρωπός κι ευτυχισµένος'

γιατί κείνος που κατοικεί στη σκιά µου

είναι τώρα µεθυσµένος µε παρθενικό κρασί, αγιοσύνης,

κι εκείνη που µε ακολουθει αµαρταίνει περίχαρα.

-'Όχι, δεν είσαι σαν εµένα, ω, Τρελέ,

γιατί η ψυχή σου διπλωµένη είναι, σ' εφτάδιπλα πέπλα,

και δεν κρατάς την καρδιά σου στο ιδιο σου το χέρι.

-Είµαι σαν εσέ, ω, Νύχτα, υποµονετικός κι όλο πάθος'

γιατί στα στήθια µου: µια χιλιάδα νεκροί εραστές,

είναι θαµµένοι - σαβανωµένοι µε φιλιά µαραµένα.

-Ναί, Τρελέ, είσαι σαν εµένα;

Είσαι σαν εµένα;

Και µπορεις εσύ να ιππέψεις την καταιγίδα σαν άτι,

και ν'αδράξεις τον κεραυνό σα σπαθί;

-Σαν εσέ, ω, Νύχτα, σαν εσέ, δυνατός κι αψηλός,

κι ο θρόνος µου είναι θεµελιωµένος πάνω σε σωρούς πεσµένων Θεων·

κι ακόµα, µπροστά µου διαβαίνουν οι µέρες

για να φιλήσουν τον ακρόγυρο του µανδύα µου,

µα ουδέποτε για ν' ατενίσουν το πρόσωπό µου.

-Είσαι σαν εµέ, παιδί της πιό σκοταδιασµένης καρδιάς µου;

Και σκέφτεσαι τις πιο ακαταδάµαστες σκέψεις µου

και µιλας τή γιγάντισσα γλώσσα µου;

-Ναι, είµαστε δίδυµα αδέρφια, ω, Νύχτα·

γιατί εσύ αποκαλύπτεις το διάστηµα

κι εγώ την ψυχή µου.

ΗΤΤΑ

'Hττα,Ήττα µου, µοναξιά µου κι ερηµιά µου·

Είσαι για µε ακριβότερη κι από θριάµβους χίλιους,

Και στην καρδιά µου γλυκύτερη, απ'του κόσµου όλη τη δόξα.

'Ηττα, 'Ηττα µου, αυτογνωσία κι αψηφισιά µου,

Ξέρω, µ' αφορµή δική σου,

πως είµαι νέος ακόµα και γοργοπόδαρος

Κι απαγίδευτος σε µαραµένες δάφνες.

Και µέσα σου βρήκα µοναξιας απάγκειο.

Και τη χαρά 'κείνου: π'αποφεύγεται και που καταφρονιέται

Ήττα,'Ηττα µου, αστραπόβολο σπαθί κι ασπίδα µου,

Στα µάτια τα δικά σου διάβασα

Πως ενθρονισµένος, θα πει σκλαβωµένος,

Και καταληπτός, ισοπεδωµένος,

Και αδραγµένος, δε σηµαίνει άλλο παρά ολοκληρωµένος

Όταν πια σαν ώριµο φρούτο, πέφτεις ανάλωµα.

Ήττα,'Ήττα µου, τολµηρέ µου σύντροφε,

Θ'ακούσεις και τα τραγούδια µου και τις κραυγές µου και τις σιωπές µου,

Εσύ κι άλλος κανένας, θα µου µιλάς για φτερουγίσµατα,

Και για θαλασσινές βιασύνες,

Και για βουνά που λαµπαδιάζουν µες στη νύχτα,

Και µόνο εσύ θα σκαρφαλώσεις, την απότοµη

και βραχόσπαρτη ψυχή µου.

Ήττα,Ήττα µου, αθάνατο θάρρος µου,

Συ κι εγώ θα γελάµε µαζί, µε την καταιγίδα,

Και θα σκάψουµε τάφους για κείνα όλα

που πεθαίνουν µέσα µας,

Και θα στεκόµαστε αποφασιστικά στον ήλιο,

Και θα είµαστε επικίνδυνοι.